Eens in de zoveel tijd neem ik een moment van zelfreflectie. Zo ook in de laatste weken. Ik nam wat rust en afstand en keek naar mezelf en naar dit blog, wat inmiddels een deel van me geworden is. Ik begon ermee zo’n 20 jaar geleden en ik heb het altijd als een soort therapie gezien. Van me af schrijven wat me dwars zat; de wereld in schreeuwen wat me irriteerde maar soms ook mijn geluk en verdriet delen. Eigenlijk interesseerde het me niet of iemand het las.
Ik wilde van begin af aan onafhankelijkheid; niet afhankelijk van de stabiliteit of goedkeuring van een ander. Om die reden was mijn uitwijk naar Hyves destijds tijdelijk; de enige spijt die ik daarvan heb is dat de historie van 2004 tot 2010 verloren is gegaan. Hoewel in die tijd er nog nauwelijks censuur was op Social Media had ik geen zin in moderators en reaguurders. Mijn gedachtespinsels zijn niet of nauwelijks te modereren.
Om dezelfde reden nam ik afstand van andere Social Media accounts in 2020. Niet alleen groeide de censuur gestaag maar Facebook en LinkedIn zijn niet langer onschuldige platformen waar men elkaar kan ontmoeten maar meer en meer informatiebronnen voor BigTech en zelfs manipulatieve propaganda verspreiders. Ook stoorde me de cultuur van goedkeuring.
Liever geen politiek standpunt plaatsen. Beter een pan erwtensoep op Facebook zetten; die krijgt gegarandeerd 400 likes.
Beter geen kritiek op de vaccinatie-campagne geven. Een buiteling van mijn hondje wordt meer gewaardeerd.
De “likes” en reacties werden voor velen een doel op zich en menigeen lijkt daar zelfs naar te gaan leven. De gehele “goedkeurings-cultuur” nam steeds akeligere vormen aan en daar wil ik geen deel van zijn.
De laatste tijd betrapte ik mezelf erop dat ik meer en meer naar de statistieken van MediaVrijheid ging kijken. Voelde me zelfs trots als er op een enkele dag duizenden en een enkele keer tienduizenden bezoekers voorbij kwamen. Het stoorde me dan weer dat Google een shadowban initieerde waardoor de bezoekersaantallen enorm daalden. Had ik ook behoefte aan goedkeuring? Was ik geworden wat ik zo verafschuwde?
Niet alleen walgde ik van mezelf maar realiseerde me dat het wellicht voor iedereen ontzettend moeilijk moet zijn. Zoeken we allemaal inmiddels naar goedkeuring? Is populariteit zo belangrijk geworden? Zijn de “likes” motiverend geworden en een gebrek aan “likes” zelfs van invloed op je doen en laten?
Is dit alles normaal menselijk gedrag of worden we doelbewust “klaargestoomd” voor een Social Credit System? Een maatschappij waar we automatisch om ons heen kijken en vooral naar dat kleine schermpje in onze hand of het wel gewenst is wat we willen doen? Een samenleving waarin we bang zijn dat we gecanceld worden als we afwijken van de menigte?
Is dit de nieuwe vorm van “zelfcensuur“? Hebben de PsyOps van de laatste jaren ons geprogrammeerd? Is dit het resultaat van de “schuld” indoctrinatie en WOKE cultuur?
De prijs is hoog, heel hoog. De prijs is namelijk onze individualiteit, onze VRIJHEID.
Ik heb de statistieken op MediaVrijheid afgezet en verwijderd. Het zal me jeuken of er 3000 of 300 lezers per dag voorbij komen. Ik wil er mezelf niet aan afmeten. Ik voel me er niet meer of minder door. Kijkcijfers bepalen niet het succes.
Het succes is de mate van plezier die ik er aan beleef.
Er gebeurt zo veel, de laatste dagen / weken dat je er geen touw meer aan vast kan knopen als je de verbinding niet meer ziet. Ik heb al zo vaak gezegd dat dit geen losstaande incidenten zijn maar geplande activiteiten. Zelfs de wijze waarop het in het nieuws wordt gebracht is strak gecoördineerd. Inmiddels alweer bijna 2 weken geleden had ik het over het gesprek met Poetin. De massamedia heeft niet stil gestaan en demoniseert Tucker Carlson op alle fronten. De EU onderzoekt of hij geweigerd kan worden in Europa of de Schengen gebieden. De Amerikaanse pers boort Tucker de grond in.
Boris Johnson, voormalig Premier van het VK, noemt hem een ” traitor” ofwel verrader en wil dat hij vervolgd wordt. Maar was het niet Boris die een snel vredesakkoord torpedeerde? Wie heeft er nou Europa en de Oekraïners verraden?
Het is duidelijk dat de oorlog in Oekraïne moet voortduren. Mark Rutte laat zijn oorlogszuchtige taal weer eens horen bij de NPO staatspropaganda (Nieuwsuur) en zet zo zijn open sollicitatie als Secretaris-Generaal van de NAVO kracht bij. In die positie kan hij op de “ knop” drukken en armageddon veroorzaken. Natuurlijk zal Poetin daarvan de schuld krijgen. De VN wil een staakt het vuren in Gaza en iedereen stemt voor, met uitzondering van de VS en laten die nou een veto hebben. Ook de oorlog in Gaza zal dus verder verlopen zoals geplanned.
De terreur van onze overheid tegen de boeren in Nederland leek op zichzelf te staan. Alleen Nederland had namelijk dit absurde stikstofbeleid. Over de oostgrens was stikstof geen probleem, zo leek het. Maar inmiddels worden ook Duitse, Franse en Spaanse boeren lastig gevallen door hun overheid. Andere redenen, verschillende nationale regels maar de terreur is hetzelfde en ook de boeren in die landen komen massaal in opstand. Onze eigen NOS bagatelliseert het.
De Kabinetsformatie duurt al even en dat voorspelde Rutte ook. Hij is er op uit om de langstzittende demissionaire Premier te worden. Carolien (BBB) en Geert (PVV) lopen netjes in de pas en Pieter (NSC) torpedeert elke oplossing die wordt aangedragen. Hoe het ook vorm gaat krijgen, er zal een Kabinet komen dat de Agenda 2030 plannen gezagsgetrouw gaat uitvoeren, liefst nog met Timmermans aan het roer ook. Onze democratie is een totale farce geworden en globalistische NGO‘s trekken aan de touwtjes. De echte beslissingen worden allang niet meer in Den Haag genomen en waarschijnlijk ook niet in Brussel. Ook de demente wereldleider aan de andere kant van de plas lijkt geen enkele invloed meer te hebben.
Ondertussen zit Julian Assange nog steeds achter slot en grendel. Het lijkt aan de buitenkant dat er wat getouwtrek is en dat hij zich mag verweren in een rechtbank maar de werkelijkheid is anders: Er is nog niet eens vervolging tegen hem ingesteld. Deze man zit al jaren in de cel zonder enige vorm van proces. En het land wat hiervoor verantwoordelijk is noemt men een democratische rechtstaat. Gelukkig zijn er wel wat mensen op de been om zijn vrijlating te bepleiten. Gelukkig staat hij niet alleen en begint men zich te realiseren wat voor tragedie zich afspeelt.
De betutteling in de pers en Social Media viert hoogtijdagen. Elk artikeltje, elk stukje, elk commentaar wat ook maar enigszins schuurt met het narratief wordt verwijderd, gebanned en verstopt. Als dat met een blog gebeurt met zo’n klein bereik als dit dan kan het alleen maar algoritme zijn en geen handwerk. De redenen doen er niet meer toe; die zijn net zo belachelijk als de verwijdering zelf. Dit was de laatste van Facebook bij de verwijdering van Even RUST:
Cyberveiligheid: Het is mensen niet toegestaan om gevoelige gegevens te proberen te verkrijgen of schadelijke software te delen.
Leg het mij maar eens uit als je een idee hebt. Heeft iemand nog een idee? Ik sluit me aan bij de slotwoorden van de Kroatische Europarlementariër Mislav Kolakušić:
Ik heb even rust genomen. Even afstand van mijn blog. Even bezig zijn met andere dingen. PC’tjes in elkaar knutselen. Mijn eigen PC, na 14 jaar, een keer vervangen. En rustig op de bank een serie kijken … ontspannen. We zijn begonnen aan Yellowstone. Net als Sons of Anarchy de zoveelste Hamlet variant. Goed en kwaad zijn moeilijk van elkaar te onderscheiden. En dat is de trend. Maar het is ontspannend, leuk.
Maar deze serie is niet uitsluitend Hollywood-propaganda. Er zijn momenten waar men een andere boodschap vertelt. De boodschap van de foute bedoelingen in samenwerking met Big Tech. Een boodschap van onze boeren onder vuur en de gevolgen daarvan. Een andere kijk op de wereld waar we in leven. Daar kan ik van genieten. Ik hoef niet elke dag alternatief nieuws te horen en zeker niet elke dag de NOS staatsomroep. Maar een balans tussen beiden is prima.
Ik wil je 2 fragmenten niet onthouden:
Zomaar 2 fragmenten die je aan het denken zetten. Als je het wil zien …
Door sommigen wordt het gesprek dat Tucker Carlson had met de Russische President Vladimir Poetin al het interview van het jaar genoemd. Wellicht een beetje voorbarig want het is tenslotte pas begin februari maar het geeft wel aan dat het de gemoederen bezig houdt. Toch lijkt het heel moeilijk, voor zowel Main Stream Media als Alternatieve Media, om dit gesprek zonder allerlei vooroordelen te beluisteren. Ik was vooral blij dat er wat uit het oosten van Europa tot ons komt. Legio maatregelen en zwartmakerij maken het nagenoeg onmogelijk om informatie van beide zijden te krijgen en zelf een oordeel te vormen. Dit in overweging nemende vind ik het interview inderdaad een mijlpaal maar vooral geeft het me een beetje hoop dat het weer geoorloofd is om andere meningen en percepties in te nemen.
Poetin begint met een uitgebreide geschiedenis van de relatie van Rusland en Oekraïne. Zelfs Tucker verontschuldigd zich daar een beetje voor maar een geschiedenisles is misschien wel op zijn plaats. Deze oorlog is niet begonnen in 2022 en ook niet in 2014. Hier gaat eeuwen geschiedenis aan vooraf. Is dat relevant? Volgens mij wel. Net zo relevant als de duizenden jaren geschiedenis en religie die vooraf gingen aan de oprichting van de staat Israël. Niet meten met 2 maten zou ik maar weer eens zeggen.Maar ook de recente geschiedenis blijft van enorm belang. Het conflict in Oekraine kan en mag niet los gezien worden van een aantal gebeurtenissen die belangrijke context geven aan de situatie zoals die nu is ontstaan. Ik zal er een paar uitlichten:
In 1991 valt de Sovjet Unie uiteen. Citaat uit Wikipedia: “Tijdens de Russische Revolutie in 1917 was voor het eerst sprake van een zelfstandig, internationaal erkend land: de Oekraïense Volksrepubliek. De Sovjet-Unie slokte het op tot haar einde in 1991.“. Misschien moeten we daarom wel spreken van het ontstaan van Oekraïne in 1991. Wat afgeschilderd wordt als een land met een rijke historie en cultuur bestaat dus min of meer 30 jaar en van meet af aan trekken allerlei buitenlandse machten aan de Oekraïense touwtjes.
Met het uiteenvallen van de Sovjet Unie verdwijnt ook het Warschaupact. De NAVO geeft Gorbatsjov keiharde garanties dat ze niet verder uit breiden naar het oosten:
Geschiedenis leert dat het anders ging en de NAVO breidt uit in verschillende fasen:
Als in 2008 de NAVO Oekraine en Georgie wil toelaten laat Poetin voor het eerst echt van zich horen: Dit gaat niet gebeuren! De NAVO ziet er uiteindelijk vanaf.
2004: De Oranje revolutie. Na heel veel binnenlandse onrust (en buitenlandse inmenging) omtrent de verkiezingen wordt Viktor Janoekovytsj in de reguliere 2e ronde als President verkozen door een meerderheid van de Oekraïense stemmers maar weer opzij gezet met een ongrondwettelijke derde ronde. In 2010 zou hij echter alsnog gekozen worden.
2014: Tijdens Maidan-revolutie of, zoals anderen dit moment in de geschiedenis noemen, de Biden/Nuland/CIA staatsgreep wordt Viktor Janoekovytsj weer afgezet en hij moet vluchten voor zijn leven. Victoria Nuland bespreekt ruim voor deze opstand wie er in de Oekraïense regering plaats moeten nemen, zo is gebleken uit een uitgelekt telefoongesprek.
Vanaf 2014 woed er een heuse burgeroorlog in Oekraïne. De nieuwe regering in Kiev, of moeten we het een regiem noemen, kondigt maatregelen af die de Russen in het Oosten en de Krim als 2e-rangs-burgers wegzetten. De Oblasten (provincies) Crimea, Loehansk en Donetsk riepen, gesteund door referenda, onafhankelijkheid uit. Het regiem in Kiev liet de Krim aanvankelijk met rust maar startte hevige offensieven in de andere Oblasten in het oosten. Een burgeroorlog was geboren, zo leek het, maar in werkelijkheid werd Kiev financieel en militair gesteund door de VS, NAVO en de EU en de vrijheidsstrijders in het oosten kregen steun van Rusland.
En wijs man vroeg me jaren geleden: “Wat is het verschil tussen een vrijheidsstrijder en een terrorist?“. Ik moest lang nadenken en bleek niet in staat een goed antwoord te geven. Hij gaf mij een antwoord in zijn visie: “Een vrijheidsstrijder heeft gewonnen“. Dit is me altijd bijgebleven. Niet alleen schrijft natuurlijk de overwinnaar de geschiedenis maar de strijder wordt natuurlijk beoordeeld naar resultaat. Zo werd een van de meest gezochte en beruchtste terroristen aller tijden Yasser Arafat uiteindelijk een vrijheidsstrijder en ontving zelfs de Nobelprijs voor de Vrede.
In 2015 wordt, in het bijzijn van de Duitse Bondskanselier Angela Merkel en de Franse President Francois Hollande, een akkoord bereikt in Minsk. Het blijkt een waardeloos stuk papier en zelfs Merkel en Hollande geven achteraf toe dat het slechts een strategie was om tijd te rekken en Oekraïne de kans te geven zich massaal te bewapenen. Wederom een historisch staaltje van westers diplomatiek list en bedrog.
2019: Oekraine kiest in meederheid de komiek, acteur en auteur Volodymyr Zelensky als hun President. Het narratief en de geschiedenis vertelt ons dat deze “dienaar van het volk” de harten won van de Oekraïners met beloften van corruptiebestrijding en vrede. Met een van de grootste boeven in de Oekraïense geschiedenis Ihor Kolomoyskyi in zijn vrindenkring is er echter geen sprake van bestrijding van corruptie en over de beloofde vrede hoeven we het, denk ik, niet te hebben.
In 2022 steken Russische troepen de grens over in een poging de 8 jaar lang durende aanvallen op -en genocide van- de Russen in de regio Donbass te stoppen. De westerse media bericht alleen maar dat een imperialistische agressor, zonder aanleiding, een soevereine democratische staat binnen valt. De bewoners van de regio Donbass vieren de dag echter en verwelkomen de Russische bevrijders:
De (burger) oorlog in Oekraïne is niet begonnen in 2022 of zelfs in 2014. De onlusten en gevechten zijn een resultaat van tientallen, zo niet honderden, jaren van interne verscheuring. De inval van de Russen in 2022 los proberen te zien van al deze bovenstaande historische gebeurtenissen is bedrog en propaganda.
En als uiteindelijk Zelensky en Poetin, een paar maanden na de inval van 24 februari 2022, een akkoord bereiken om een einde te maken aan al dit onnodig bloedvergieten steekt de Britse Premier Boris Johnson een spaak tussen de wielen. Zelensky heeft geen keuze. De strijd moet doorgaan en het westen is bereid te strijden tot de laatste Oekraïner. De geschiedenis zal leren wie de agressor, imperialist, vrijheidsstrijder of bedrieger blijkt te zijn. Tenminste als er nog iemand over is om die geschiedenis te schrijven.
